Zijn met wat er is, zonder het te veranderen.
De mooiste en moeilijkste oefening.
Ik heb sinds kort een puppy in huis, Ava heet ze, en heb daarmee veel oefenmomenten. Want oohhhh, wat is het soms lastig! En: vermoeidheid vergroot alles. Je kent het vast.
Gevoel van onbekwaamheid, verdriet, geen zin om samen met Ava te zijn, geen ruimte voor mezelf, nee moeten zeggen tegen dingen waar ik altijd ja tegen kon zeggen, zó moe, geen geduld… etc.
En dan zijn met dat. Ruimte geven aan wat er is, zonder oordeel.
Makkelijker gezegd dan gedaan. Ik oefen elke dag, met mijn eigen lessen, lessen vanuit onvoorwaardelijke acceptatie voor het moment.
Want ik weet… dan ontstaat er ruimte, zachtheid. Dan kan ik milder zijn voor mezelf, beter voelen wat ik nodig heb. In plaats van mezelf te veroordelen en zo snel mogelijk van het gevoel af te willen. De bal onder water duwen. Zo snel mogelijk me weer goed voelen. Helaas….. zo werkt ‘t niet.
Dus ik ga zitten, gewoon zitten. Op de bank. En ik voel. De onrust door m’n lijf. En Ava die aan m’n broekspijp trekt. Ik negeer het. Ava dan. De onrust bekijk ik nieuwsgierig. Zonder er vanaf te willen. Ik zeg in mezelf ‘ik mag dit voelen, geeft niks, mag best, het verandert vanzelf, daar hoef ik niet harder m’n best voor te doen’.
Ik hoor een zucht naast me, met 1 oog spiek ik naar Ava, ik zie haar naast m’n voeten liggen en ze kijkt me vanuit haar ooghoeken aan.
Ik geef me over, ik ontspan. Zij ontspant.
Inmiddels zijn we een maand verder en leren we elkaar steeds beter kennen. Ik verwonder me over haar en het wordt met de dag fijner. Als ik dat lieve koppie zie en ze tussen m’n benen kruipt als ze iets spannend vindt…. Ik smelt.
Herken je er iets van?